Η παράλειψη της κ.Μπεκατώρου

Ολυμπιονίκις Ιστιοπλοΐας, απασχολεί εντόνως τα μέσα ενημέρωσης, αλλά παρέλειψε κάτι πολύ-πολύ σημαντικό. Διπλή παράλειψη, μάλιστα, καθώς εκτός από πρωταθλήτρια είναι και ψυχολόγος.

Αυτήν την άποψη θα στοιχειοθετήσω και θα επεξηγήσω παρακάτω.

 

Δεν θα ασχοληθώ, φυσικά, με την διερεύνηση της καταγγελίας. Πιστεύω ότι, μία καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης από Κυρία, πρέπει να θεωρείται ειλικρινής μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Πιθανότατα αυτό δ-ε-ν είναι νόμιμο, καθώς το "βάρος της αποδείξεως", εξ όσων γνωρίζω από Ποινικό Δίκαιο, το έχει η καταγγέλλουσα. Οφείλουμε, όμως, να θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο είναι νόμιμο, διότι είναι ηθικό.

Δεν θα ασχοληθώ, ούτε με το αν η 23χρονη καθυστέρηση της καταγγελίας, συνιστά αποδυνάμωση της κατηγορίας. Δικαιολογίες, νομικώς ισχυρές, υπάρχουν.

Δεν είναι το θέμα μας, εδώ, ούτε η διευκρίνιση της καταγγελίας. Αφορά, άραγε, βιασμό με διείσδυση και συνουσία, ή μόνον εξωτερική επαφή και εκσπερμάτωση. Ήδη, τα αρχικά περί "βιασμού", άλλαξαν σε "σεξουαλική κακοποίηση". Δεν είναι ασήμαντο, όχι μόνον νομικά, αλλά φαίνεται ότι η αρχική σύγχυση ξεπεράσθηκε.

Θα ασχοληθώ, αντιθέτως, με σοβαρότερο -όπως υποστηρίζω- ζήτημα, σε άλλο σημείο της υπόθεσης.

Να είμαι ξεκάθαρος: ο,τιδήποτε από τα ως άνω καταγγελλόμενα ευσταθεί, έγκλημα υφίσταται. Ό,τι και να πουν τα δικαστήρια. Η άποψή μου.

 

Ας προσχωρήσουμε, προτείνω, στην άποψη της καταγγέλλουσας.

Κάπου το 1998, λοιπόν, δέχθηκε μία έμπρακτη σεξιστική επίθεση, από άτομο που εκμεταλλευόταν τη θέση του στην Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας, ώστε αφ' ενός να μπορεί να την προσεγγίσει, και αφ' ετέρου να εξασφαλίζει εκβιαστικά το απυρόβλητο.

Απέναντι σε αυτό το έγκλημα, η κ.Μπεκατώρου είχε δύο δρόμους να διαλέξει: να το καταγγείλει ή να το πνίξει μέσα της. Κι αν δεν μου διαφεύγει κάτι, καμία άλλη προηγουμένως δεν έχει καταγγείλει κάτι παρόμοιο. Και επέλεξε, εν τέλει, να μιλήσει πρώτη μεν αλλά 23 χρόνια μετά.

Συνεπώς, το ερώτημα είναι: τί συνέπειες είχε το ότι η κ.Μπεκατώρου δεν έκανε την αρχή το 1998;

 

Η ΤΟΤΕ επιλογή της κ.Μπεκατώρου, υποστηρίζω, είχε τις εξής συνέπειες:

Πρώτον, η ίδια υπέστη μία μακρόχρονη ψυχική ταλαιπωρία. Επέλεξε να μη λυτρωθεί αμέσως.

Δεύτερον, συνέβαλε -με την αδράνειά της- να συνεχισθεί ένα νοσηρό φαινόμενο, με συνέπεια να κακοποιηθούν και άλλες αθλούμενες κοπέλες. Πόσες άραγε;

Τρίτον, εφ' όσον είχε γίνει κάπως γνωστό ότι η κ.Μπεκατώρου κακοποιήθηκε και το έπνιξε, αποθάρρυνε άλλες που δεν είχαν τη δύναμη μιάς Ολυμπιονίκου. Δύναμη όχι τόσο σωματική, όσο δημόσιας θέσης.

Τέταρτον, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ούτε η ίδια ούτε ο καταγγελλόμενος είπαν τίποτα σε τρίτους, πόσες μπορεί να κακοποίησε ο ίδιος ατιμώρητος δράστης;

 

Ως επαγγελματίας ψυχολόγος η κ.Μπεκατώρου, προφανώς, έχει απολογηθεί στον εαυτό της. Και είναι δικό της θέμα. Αλλά το δικό της θέμα το έφερε -και καλά έκανε!- στην κοινωνία. Γι αυτό και ο γνωστός θόρυβος, όπως και το παρόν άρθρο.

Τί έχει, συνεπώς, να πει στις κοπέλες που κακοποιήθηκαν μετά το 1998;

Τί έχει, μετά, να πει στις κοπέλες που κακοποιήθηκαν μετά το 1998 και σιώπησαν γιατί σκέφθηκαν κάτι σαν "εδώ το έπνιξε η Σοφία Μπεκατώρου";

Τί έχει, εν τέλει, να πει στις κοπέλες που ενδεχομένως κακοποιήθηκαν μετά το 1998 από τον ίδιο δράστη;

 

Φυσικά "κάλλιο ΑΡΓΑ παρά ΠΟΤΕ", αλλά γιατί όχι ΤΟΤΕ;

Αντιλαμβάνεται άραγε, έστω τώρα, τί συνέπειες είχε η επιλογή της; Αντιλαμβάνεται, έστω τώρα, τί ακριβώς έβαλε στη "ζυγαριά" και με τί κριτήρια ζύγισε;

Σε δεύτερο χρόνο, μάλιστα, δικαιολογήθηκε δημοσίως σαν να ήταν μία οποιαδήποτε: "Δεν μπορούσα να το πω νωρίτερα. Είναι τέτοιες οι καταστάσεις που το κλίμα δεν ευνοεί να μιλήσει κανένας. Χρειάζεται πολύς καιρός για να μπορέσει κάποιος να ζήσει με αυτό και να το πει δημοσίως."

 

Ανακεφαλαιώνοντας το ζήτημα, βλέπουμε ότι η κοινή γνώμη κατευθύνεται να επιδοκιμάζει μία στάση όχι και τόσο επαινετή. [1] Δεν έκανε εγκαίρως καταγγελία, όπως όφειλε να τολμήσει από τη θέση της. [2] Ο δισταγμός της είχε βαριές συνέπειες στην ίδια αλλά και σε άλλες. Και [3] Καταγγέλλει εκ του ασφαλούς, όταν πιά έχει προεξασφαλισμένη την ηρωοποίηση από τα ενορχηστρωμένα Μ.Μ."Ε".

Από την άλλη, ουδείς θα ασχοληθεί(όχι;) με άλλες, αθλήτριες και μη, που αντιστάθηκαν στο "κλίμα", σε αντίστοιχες κρούσεις και έχασαν το εισιτήριο.

Τί κοινωνικό πρότυπο προκύπτει; Κυρίας που ξέρει και τολμά να υπερασπίζει την αξιοπρέπειά της; ή κυρίας που τα καταπίνει, μέχρι να αλλάξει η μόδα;

 

Εκτός από Ολυμπιονίκις, όμως, η κ.Μπεκατώρου είναι και επαγγελματίας ψυχολόγος της Παντείου.

Αν και δεν μου πέφτει λόγος, αναρωτιέμαι: τόσα χρόνια, τί έλεγε στις πελάτισσές της; Τί στάση συνιστούσε απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή bulling; Τουτέστιν: τη δική της; ή αυτήν της Επιστήμης της;

Ως ψυχολόγος, πάλι, τί θα έλεγε στον εαυτό της το 1998, υπό τις τότε συνθήκες του 1998; Πνίχτο να μη χάσεις το μετάλλιο;

 

Αισθάνομαι ότι στοιχειοθέτησα επαρκώς μία άποψη που αξίζει προσοχής. Κι αν έφθανε στα αυτιά της, πιστεύω ότι θα την προβλημάτιζε βαθιά. Θα όφειλε να βρει εξηγήσεις απέναντι στον ίδιο της τον καθρέφτη.

Όσο είναι καιρός, οφείλει να απαντήσει. Εκεί, θα κριθεί κι αν διαθέτει το προαπαιτούμενο ώστε -ηθικά!- να μεταφέρεται στην άλλη πλευρά το βάρος της αποδείξεως. Θα κριθεί όχι τόσο από την απάντησή της, όσο από την ευαισθησία της στο θέμα και το επίπεδο της απάντησής της.

Θα ερωτηθεί;

 

"Έπρεπε να τους αποκαλείς όλους «συντρόφους» -αλλά με μερικές γυναίκες χρησιμοποιούσες το «κυρία» ενστικτωδώς."

George Orwell, "1984"

 

 

20 Ιανουαρίου 2021

 

Κώστας Τζαναβάρας